En het verschil in vraag en aanbod van digitale content.

Wie bekend is met Popcorn Time zal het afgelopen weken ongetwijfeld gemerkt hebben: film en series die niet meer inladen. De hoofdtak, popcorntime.io, is namelijk 23 oktober offline gegaan. Daarnaast is ook één van de grootste aanbieders van films, YTS, uit de lucht.

Eerst leek het erop dat de makers met elkaar over hoop lagen en er daarom problemen waren met het aanbod. Inmiddels verkondigt de MPAA (Motion Picture Association of America) dat zij verantwoordelijk zijn voor het offline gaan van Popcorn Time. Op de claim die de MPAA heeft ingediend bij de Canadese rechtbank staan namen als Paramount, Colombia, Sony, Twentieth Century Fox, Universal, Warner Bros en Disney. Voor organisaties als Brein is dit goed nieuws, zou je in eerste instantie denken, maar nieuwe streaming services liggen alweer op de loer om de plaats van Popcorn Time in te nemen. Intussen werpt Stremio zich al op als een waardige plaatsvervanger van Popcorn Time. Het lijkt er daarmee op dat met deze tegenslag voor Popcorn Time de oorlog tegen de piraten nog lang niet gewonnen is. Zolang er vraag blijft naar gratis content, zullen de creatievelingen altijd wel een manier vinden om het aan te bieden.

Is er dan geen goed model te bedenken waarmee films wel ‘eerlijk’ tegen vergoeding aangeboden kunnen worden? Een aantal andere grote content industrieën, muziek, games en boeken, kampen er op hun eigen manier met piraterij.

Muziek
Dankzij Spotify is nu alle muziek voor iedereen beschikbaar tegen een maandelijks abonnement. Het motto van Spotify bij oprichting was ook om te concurreren met piraterij. Wat artiesten ook niet kunnen ontkennen is dat sinds de komst van Spotify het aantal muziektorrents en -downloads enorm gedaald is. Echter, het is nog maar de vraag of de artiesten geholpen zijn met het succes van Spotify. Veel van de artiesten vinden dat er te weinig omzet gehaald wordt uit de minuscule royalties die ze krijgen per afgespeeld nummer op Spotify ($0,0007 per stream).

Games
De videogame-industrie heeft intussen zijn pijlen te hebben gericht op DRM (Digital Rights Management) om piraterij tegen te gaan. Er worden verregaande technische maatregelen genomen om zeker te stellen dat gebruikers alleen tegen betaling de games kunnen spelen. Steeds meer games vereisen bijvoorbeeld dat een gebruiker continue online is, wat het voor piraten steeds moeilijker maakt om hacks toe te passen doordat er continu online authenticatie uitgevoerd wordt. Dit is voor de uitgevers en ontwikkelaars van games wellicht een uitkomst, maar het blijft controversieel. Voor veel gebruikers, zeker in gebieden met slechtere internetverbindingen, is altijd online moeten zijn een doorn in het oog.

Boeken
Daarnaast lijkt piraterij voor uitgeverijen en auteurs van boeken een veel minder groot probleem. In een recent onderzoek uit de UK bleek dat 69% van de consumenten van eBooks voor sommige content, en 49% voor alle content betalen, meer dan bij elk ander type content. Inmiddels zijn eBooks zeer gemakkelijk verkrijgbaar op een legale manier. Er is hier bijvoorbeeld geen sprake van een ‘vendor lock-in’. Koop een e-reader, en je hebt toegang tot alle eBooks die je maar wilt lezen.  De eBooks van alle aanbieders zijn te namelijk lezen op elke eReader.

Gefragmenteerd aanbod
Wie de forums induikt van de grote piraterij-websites komt er al snel achter dat lang niet iedereen piraat om gratis content te krijgen: het veelgehoorde: ‘ik betaal al voor Netflix, maar wat ik daar niet op kan kijken, download ik wel via torrents.’ Dit lijkt slechts een manier om het schuldgevoel af te kopen, maar het laat ook de wil zien om te betalen voor goede content. Het geeft echter ook aan dat het aanbod op dit moment niet volledig genoeg is om te concurreren met het aanbod van de illegale streaming diensten. Het legale aanbod blijft namelijk gefragmenteerd: aanbieders als HBO, Netflix, Videoland in Nederland, bieden allen slechts een deel van de content die gebruikers willen. Daarnaast zijn lang niet alle series volledig beschikbaar, en kun je maar een paar seizoenen van een serie kijken. Terwijl binge-watching (het achtereen kijken van een hele serie in korte tijd) steeds populairder is geworden. Het aanbod per regio is daarnaast ook verschillend. Dit creëert een fictieve nationale barrière die het illegale aanbod niet heeft.
Het ultieme walhalla voor de gebruikers blijft een Spotify voor films en series (lees: Popcorn Time). Dit is niet haalbaar zolang de aanbieders eigen ‘paradepaardjes’ hebben waarvan ze de rechten nooit aan elkaar zullen verkopen (denk aan Game of Thrones van HBO, House of Cards van Netflix). Dat is namelijk de manier waarop nu geconcurreerd wordt. Het digitale aanbod wordt met de komst van nieuwe aanbieders wel steeds groter, maar ironisch genoeg zorgt deze groei er tegelijkertijd voor dat video-content steeds makkelijker gekopieerd kan worden.
Het is duidelijk dat het bestrijden van Popcorn Time piraterij niet zal stoppen. In plaats van alle energie hierop te richten, zou de video-content industrie zich moeten afvragen wat het voor een consument waard maakt om te betalen voor digitaal aanbod van films en series.

Een beter model?
Wanneer we kijken naar de andere content industrieën zie je dat daar nog steeds, ook digitaal, een ‘fixed-price one off’ aanbod beschikbaar is. Je betaald en een exemplaar is van jou – je mag het zoveel afspelen, lezen of spelen als je wilt. Terwijl films die je via je smart tv koopt, nog steeds ‘pay-per-view’ zijn. Het model van de boeken zou wellicht een uitkomst zijn: betaal vanuit het medium (TV) voor de losse series of film die je wilt zien en die blijft vervolgens beschikbaar in je eigen collectie. Een ander voorbeeld is het belonen van een legale aankoop, dit is de aanpak van GOG, een aanbieder van games. Naast dat GOG een DRM vrij aanbod heeft, krijgen klanten extra’s als een exclusieve bureaublad achtergrond of toegang tot de officiële soundtrack bij aankoop van een game.

Dat wil niet zeggen dat de oplossing ligt bij de andere industrieën, uiteindelijk zijn de oplossingen daar ook nog niet perfect. In het geval van games wordt de aanschaf van producten technisch afgedwongen, maar de gebruikers zijn hier ontevreden over en in de muziekindustrie klagen artiesten over de opbrengsten vanuit streaming.

Het blijft een open vraag welk model zou kunnen werken voor de video-content industrie. Zitten we vast aan drie verschillende abonnementen om te kunnen kijken wat we willen? Betalen we toch per aflevering, of komt er een compleet nieuwe oplossing? Er zal een waardig alternatief moeten komen voor de illegale streaming diensten, want ondertussen zijn de servers van Strem.io al overbelast.